NASA detecteert een ruimtedriehoek

We weten allemaal dat de ruimte oneindig is en dat we er maar een minimaal deel van kennen, wat betekent dat we elk jaar getuige zijn van nieuw interessant nieuws dat ons in staat stelt stappen te ondernemen om ons uit te breiden over de verschillende sterrenstelsels die deze bedekken. Bij deze gelegenheid heeft de NASA detecteert een ruimtedriehoek die zou kunnen zijn ontstaan ​​door een botsing met sterrenstelsels.

De ruimtedriehoek ontdekt door NASA

We houden ervan om licht te werpen op die ruimtelijke ontdekkingen die een voor en na kunnen vertegenwoordigen in de manier waarop we ruimte waarnemen, dus bij deze gelegenheid brengen we een ruimtedriehoek ontdekt door NASA, die zou kunnen zijn ontstaan ​​door de botsing tussen twee sterrenstelsels.

Al jarenlang NASA heeft onderzoek gedaan de bijzonderheden van twee sterrenstelsels die zich op ongeveer 191 miljoen lichtjaar van de aarde bevinden.

Deze set gevormd door beide sterrenstelsels wordt Arp 143 genoemd, terwijl de sterrenstelsels bekend stonden als NGC 2445 en NGC 24444.

Een botsing van sterrenstelsels, de oorsprong van de ruimtedriehoek

Het onderzoek moet nog vorderen, maar blijkbaar is de ruimtedriehoek gevormd door de botsing van de sterrenstelsels NGC 2445 en NGC 24444, die elkaar op zo’n manier zouden zijn gepasseerd dat zowel het gas als het stof dat werd uitgestoten aanleiding gaf tot de vorming van nieuwe sterren.

Interessant is dat zich boven NGC 2445 de ruimtedriehoek heeft gevormd, die nu een verrassend beeld oplevert dat tot nu toe niet is waargenomen.

Dit beeld is vastgelegd door de telescoop NASA Hubble-ruimtevaartuig, en werd afgelopen februari gepubliceerd met als doel dat de hele wereld kennis kon nemen van deze buitengewone gebeurtenis.

Het resultaat van deze impact is geweest ontwikkeling van een groot aantal nieuwe sterren, die zijn gevormd uit gas en stof van de planeten van sterrenstelsels die met elkaar in botsing zijn gekomen, wat betekent dat ze zich in de loop van de tijd beetje bij beetje zullen ontwikkelen totdat ze verschillende lichamen met verschillende kenmerken vormen.

Vreemd genoeg, Deze sterrenstelsels werden in 1966 onderzocht door astronoom Halton Arp, die deel uitmaakten van een catalogus die uit 338 sterrenstelsels bestond. die met elkaar in wisselwerking stonden.

Een van de belangrijkste interacties vindt plaats via gasstrengen die van het ene sterrenstelsel naar het andere gaan en een soort slingers van jonge blauwe sterren vormen.

De astronoom stelde dat deze sterrenstelsels, rekening houdend met hun interactie, uiteindelijk in uitbarstingen sterren zouden kunnen vormen, een gebeurtenis die uiteindelijk meer dan 60 jaar later plaatsvond.

Ook de driehoekige vorm die deze sterren hebben gevormd trekt veel aandacht, al moet er rekening mee worden gehouden dat alle sterrenstelsels waaruit deze groep bestaat nog steeds heel dicht bij elkaar staan, wat betekent dat de veranderingen die de komende tijd kunnen optreden jaren en zelfs eeuwen, kunnen verbazingwekkend worden, met nieuwe botsingen, nieuwe uitstoot van gassen en stof en natuurlijk een verandering in de aanpassing van al deze nieuwe sterren aan hun overeenkomstige plaats in de Melkweg.

Kortom, wat we waarnemen is de vorming van nieuwe sterren, planeten en sterrenstelsels, of het zou zelfs de geboorte kunnen zijn van een ongelooflijk megastelsel, met levensvatbare verbindingssystemen die een werkelijk representatieve ontdekking kunnen vertegenwoordigen. Het is belangrijk dat we aandacht besteden aan de nieuwe ontwikkelingen die worden gepresenteerd, omdat dit ons in staat zal stellen enkele van de best bewaarde geheimen in de ruimte onscherp te maken.